Ik had een online check in met 16 managers van een productiebedrijf in het kader van een leiderschapsprogramma. 1 ervan liet al een tijd terug weten dat het niet lukte. 4 andere last minute en 1 daagde niet op zonder bericht. De afwezigheid lag niet aan gebrek aan motivatie. De groep munt uit in leergierigheid, samenhorigheid, motivatie en de context is steunend. De afwezigheid lag ook niet aan gebrek aan organisatie. De bijeenkomsten lagen al een half jaar vast geklonken in de agenda's en deelname aan het programma is gekoppeld aan aanwezigheid op elk moment.
Klinkt het vertrouwd? Je leidt een werkgroep, of bent bezig met een verandering, je hebt goodwill nodig, je doet er alles aan en stelt dan toch vast.... 'ze komen niet'? En je twijfelt tussen opgeven en volhouden... Ik maakte het thema tot onderwerp van gesprek. De managers vonden het herkenbaar: hoe breng je mensen samen als het om meer fuzzy, minder urgente onderwerpen gaat zoals ontwikkeling, innovatie, cultuur, visie...? Hoe vermijd je dat mensen last minute toch kiezen voor het meer dringende, concrete werk?
Een greep uit de zoektocht naar 'wat helpt/werkt?':
- weg blijven van harde druk, verplichting. je hebt juist intrinsieke motivatie nodig bij dit soort bijeenkomsten.
- duidelijk zijn over het waarom, telkens opnieuw, en de nadruk op 'elkeen is echt nodig. 'Het is niet 'mijn', maar 'onze' meeting.
- deelnemers persoonlijk aanspreken op voorhand (of nadien, als iemand niet gekomen is), moeite doen. Als je het zelf niet belangrijk genoeg vindt om dat te doen...
- No brainer, maar uitdagend: telkens opnieuw inspirerend maken -> zo mogelijk fysiek, aandacht voor story line
- verantwoordelijkheid voor onderdelen van de agenda bij deelnemers leggen
- het gesprek aangaan: hoe was het, hoe kan het beter, wat is nodig?
- ...
Geen rocket science. Geen easy way out. Wel dicht bij de kern van leiderschap: mensen blijven betrekken bij 'wat ook belangrijk is', het collectief belang. Vanuit empathie, erkenning voor alle individuele belangen. En dus dankbaar voor wie wel komt, én mild voor wie niet komt. Vooral niet opgeven bij die laatste. Mensen op die manier ook bewuster leren omgaan met de ingewikkeldheid van 'keuzes maken' op korte en op langere termijn.
En zorg dragen voor wat je uitstraalt: geloof in het belang van wat je doet, blij zijn dat je dat kan doen, ook al zit niemand er op te wachten. En dan komt het citaat van Ai Wei Wei terug in beeld, uit een eerdere post.